Gin-Florence

Ik kan gerust stellen dat ik op gebied van ziek-zijn, zo ongeveer een expert ben ofwel ervaringsdeskundige. Als kind altijd astmatisch geweest, met minstens 1 week per maand piepend in mijn bed tot grote wanhoop van (meestal)mijn moeder. Papa was vaak van huis, soms weken op oefening in Duitsland. Ik herinner me nog de koele washandjes op mijn koortsig voorhoofd, de sterke bouillon die mama maakte en die ze me te drinken gaf naast Stroop susu met selasih.

Wat ik minder prettig vond, was dat mijn bovenlijf van voor en achter dik ingesmeerd werd met vicks en daaroverheen kwam dan een wollen borstrok. Wat haatte ik dat ellendige prik-ding! Daar tegenover stond dat ik soms ook in papa’s grote rotan leunstoel mocht. Ik kreeg dan zijn zonnebril op mijn neus als de grote rode lamp op mijn borstbeen werd gericht. Heerlijk warm werd dat en in mijn verbeelding lag ik dan in de zon op een strandstoel achter in onze grote tuin.

Had ik geen astma, dan mankeerde ik wel wat anders. Waren het niet de mazelen, dan was het wel de bof. Oh, daar zeg ik zoiets…De bof, die kreeg ik ergens rond mijn verjaardag toen ik zes werd. Ik ben in de zomer jarig en heb dat altijd met vriendjes en vriendinnetjes in onze grote tuin gevierd. Helaas ging dat in dat jaar niet op. Integendeel: er mocht juist helemaal niemand bij me in de buurt komen. ik weet nog dat ik als verjaardagscadeau een vuurrode wigwam kreeg. Ik was zo trots als een pauw met mijn eigen plekje, waar ik bovendien in mocht slapen en eten. Zo heb ik mijn quarantaine toch nog als ‘gezellig’ en bijzonder interessant ervaren.

Mijn zusje werd geboren als een “Hollands Welvaren-exemplaar”. Een mollige baby die zich ontwikkelde tot een gezonde kleuter die nooit wat mankeerde, behalve de keer dat haar amandelen geknipt werden. Mama had zich er al op voorbereid, het zou beslist een drama worden -uitgaande van alle toestanden toen de mijne geknipt werden. Ik was destijds zeven jaar: Best wel ‘oud’, dus het kan erg pijnlijk en vervelend worden, zo werden wij vooraf “bemoedigend” gewaarschuwd door de kinderarts. Afijn, dat werd het dus ook. Ik bespaar je de details, maar ik kon een week niet praten en eten. Omdat ik al goed kon schrijven, verliep alle communicatie van mijn kant via mijn toverleitje. Dat was zo’n wonderbaarlijk grijs plastic ding waar je op kon tekenen en als je dan het plastic los trok van de ondergrond, dan verdween je tekening. De voorloper van de huidige tablets maar maar dan zonder wi-fi zeg maar. Whoehaha

Maar goed, ik dwaal weer eens lekker af. Hoe dan ook, toen mama ‘s middags mijn zusje mocht komen ophalen uit het ziekenhuis, trof zij daar het meest levendige kind op de afdeling, dat met uitgestrekte armpjes riep Mama IJs? Makka ijsje? Thuis wilde ze niet naar haar bedje, maar ging direct spelen met de cadeautjes die voor haar klaar lagen. Hoezo ziek? Niks ziek! Twee jaar was ze toen.

Lucky She, zo is het altijd gebleven. Zij lijkt alle ‘goeie genen’ op medisch gebied geërfd te hebben. Gelukkig maar! Alleen resulteerde dat er wel in, dat zij in ons vierhoofdig gezin onze Florence Nightingale was. Ik kan me niet anders heugen dan dat zij altijd maar ‘zorgde’ als één van ons ziek was.

Ook als ik niet ziek was sprong Zusje voor me in de bres. Op een keer speelden we buiten waar stenen lagen voor de bestrating van een nieuw wegdek. Ik had net een toren gestapeld, toen een buurjongetje naar buiten kwam om zich er mee te bemoeien. Mijn zusje ging direct met haar handjes in haar zij, breeduit voor mijn bouwwerk staan en waarschuwde Ga weg jij! Dit is van mijn zus! Buurjongen trok zich daar niets van aan, kwam grijnzend dichterbij…schopte mijn toren omver en zette het toen -de held!- op een rennen. Niet snel genoeg. Mijn zusje was sneller, zij pakte een steen -net groot genoeg voor haar kleine knuistjes, en gooide hem na.

Later toen we weer binnen waren, werd er aan de deur gebeld. Toen mijn moeder open deed, hoorden we de nijdige stem van de buurvrouw Uw jongste heeft mijn zoontje een gat in zijn hoofd gegooid met een steen! Oeps…..
Uiteraard werden wij op het matje geroepen en kregen we er flink van langs. Ik kon er alleen maar om huilen, maar mijn zusje hield driftig voet bij stuk Nou en? Net goed. Hij mag mijn zus niet plagen! Elf en vier waren we geloof ik… (Het joch heeft mij overigens nooit meer gepest)

Het gevoel van Don’t mess with my sister plus de wetenschap dat zij er is, is altijd zo gebleven. Soms hoef je elkaar niet te zien, maar weet je het gewoon. Ook nu.
In deze tijd van corona-dreiging, behoor ik tot de (driedubbele?) risicogroep, als ik de media mag geloven: de 60 gepasseerd; zwaar astma en onzekerheid op kankergebied. Ik vraag me wel eens af: hoe zat dat dan vóór het hele virusgebeuren?
De enige ‘dreiging’ die ik momenteel ervaar is die van mijn zusje: Denk erom: jij blijft binnen! 😉

No worries, ik hou me aan alle inmiddels welbekende voorschriften en maatregelen. Ik ga alleen naar buiten om een luchtje te scheppen of om een (gericht)boodschapje te doen. Op dit moment zit ik braaf binnen in het zonnetje met mijn franse-balkon-deur open, aan een tafeltje achter mijn laptop. Ik haal buiten gewoon naar binnen, héérlijk 🙂

In het dagelijkse leven ga ik gewoon door met wat ik altijd al deed, zij het hier en daar wat aangepast. Heus wel! Waar ik me echter vooral niet mee bezig houd, zijn de “Wat-als’en”. Misschien naïef. Misschien zit mijn lijf wel zo vol met antistoffen door alle medicatie. Of, misschien ben ik door mijn medische achtergrond wel zó doorgewinterd met de gedachte (en ervaring): Ook dit is een keer afgelopen, het komt vast wel weer goed.
Als ik dát sprankje hoop (oké en gevoel voor humor) niet meer zou hebben…wat zou me dan nog op de been houden? Don uiteraard!
Ach ja én mijn zusje natuurlijk!

Bedaaaankt voor de regenbooglelies! Dat verdient een eigen cocktail: een Gin-Florence. Die nemen we dan als t(r)oost in bittere tijden. Verzin ff, wat zullen we allemaal mixen? Doe jij dan de boodschappen Gin? Oh en kijk meteen even bij een speelgoedwinkel of ze daar nog wigwams verkopen. Of zijn die al gehamsterd? 😉